Ontslagen, maar niet ontmoedigd: Harold gooide het roer om

Na zijn ontslag dacht Harold Greven (60) uit Staphorst dat hij nooit meer aan de bak zou komen. Stilzitten wilde hij niet, maar hij wist ook niet wat hij wel kon doen. Totdat zijn vrouw zei dat hij rijinstructeur moest worden. “Ik dacht eerst; wat is dat voor rare praat. Maar ze raakte de juiste snaar.”

Veertig jaar werkte Harold als sales- en projectmanager bij een commercieel bedrijf. Hij wilde die business niet persé uit, want dat ging hartstikke goed. Op een gegeven moment maakte hij een switch naar een ander bedrijf. “Ze wilden me al een tijdje hebben en toen besloot ik het erop te wagen.” Maar dat bleek geen goede keuze. “Er werd zo ontzettend veel van mij verwacht, ik kon dat niet waarmaken. En na vijf jaar in dienst, werd ik plots ontslagen. Dan ben je 58 jaar, altijd hard gewerkt en dan kom je opeens thuis te zitten.” Harold kreeg veel aanbiedingen van andere grote bedrijven, die hij door de afwikkeling met het vorige bedrijf niet kon aannemen. “En toen kwam corona en de lockdown en viel alle belangstelling opeens stil.”

Dat was een lastige tijd. “Ik ben niet een man om thuis te gaan zitten. Mijn vrouw opperde opeens dat ik rijinstructeur moest worden. Ik vond het eerst maar een gek idee, maar ze kent mij goed, we zijn al meer dan veertig jaar bij elkaar. En ik sloeg er toch op aan.” Harold zocht en vond De Verkeersacademie. “Ik heb een online open avond gevolgd die Gijs Kantelberg gaf en dat voelde zo goed, dat ik de opleiding in Zwolle ben gaan volgen.”

In vijf maanden schoolde Harold zich om tot rijinstructeur. Een fantastische leraar in combinatie met veel tijd om te studeren, maakte dat hij in één keer slaagde. “Ik had veel drive om te slagen. Het was soms wel moeilijk, maar ik wilde het heel graag. Ik had ook een hele leuke klas, dat hielp ook. Ik heb onlangs nog een reünie bij mij thuis gehouden.”

Harold kocht een lesauto en wilde graag beginnen, maar werd aan de kant gehouden door nog een lockdown. “Ik wilde 1 januari van start, maar dat werd uiteindelijk pas 1 maart (2021). En werkelijk waar, het is niet te geloven, maar ik ben continue aan het werk. Ik heb zelfs een wachtlijst van twintig leerlingen”, roept hij uit. “Ik vind het zo machtig mooi werk. Elke ochtend zit ik met een grote glimlach weer in die auto. Ik vind het belangrijk dat een leerling zich prettig voelt in de auto, dus daar doe ik mijn best voor. Ik ben nieuwsgierig, vraag naar de achtergrond van een leerling. Je kan niet iedereen op dezelfde manier lesgeven namelijk.”

Tijd voor wat anders heeft Harold bijna niet meer, maar zo geeft hij aan, dat hoeft ook niet. “Ik vind dit veel leuker dan mijn vorige werk. Je kan mensen echt gelukkig maken. Die blije koppies van die jongeren als ze geslaagd zijn, daar word ik ook gelukkig van. Als ik dit tot mijn 67e mag blijven doen, ben ik heel tevreden.”