Na lang wikken en wegen werd Joyce rijinstructeur: “Zo blij dat ik de knoop heb doorgehakt”

Joyce Aangeenbrug (41) vond haar corporate baan als accountmanager al een tijdje niet meer leuk, maar ze wist ook niet wat ze anders moest doen. “Ik deed er jaren over om de stap te zetten om me te laten omscholen. Maar ik ben zo blij dat ik het gedaan heb. De dankbaarheid van de leerlingen is heel waardevol.” Inmiddels heeft ze al drie jaar haar eigen rijschool in Soest.

Joyce werkte jarenlang bij een vergaderlocatie in Utrecht. “Dat heb ik opgezet vanuit het bedrijf waarvoor ik werkte, samen met een collega. Het werd heel succesvol, we regelden alles. Klantenbinding, ruimtes verhuren, evenementen regelen”, vertelt ze. “Het was leuk, maar ook stressvol. Ik vond vooral het klantencontact leuk, maar ik kreeg steeds minder energie van de rest van mijn werk. Ik ging steeds meer een managementkant op, wat ik eigenlijk niet wilde.” Toen duidelijk werd dat haar hart daar niet meer lag, duurde het nog lang voordat Joyce een knoop doorhakte. “Ik heb er bijna drie jaar over nagedacht. Wat vind ik leuk? Waar ben ik goed in? Wat is haalbaar, ook financieel gezien?”

Uiteindelijk haalde ze de inspiratie uit haar eigen dorp. “Ik dacht op een gegeven moment terug aan een meisje uit mijn dorp met een eigen rijschool, dat vond ik zo vet!” Het balletje begon te rollen. “Ik hou van autorijden en van kortetermijnprojecten en van het werken met jonge mensen.” Het kwartje viel. “Nadat ik wat informatie zocht bij verschillende opleiders, had ik de beste indruk van De VerkeersAcademie. Ze belden netjes terug, gaven de juiste informatie en hadden goede recensies.”

In 2019 heeft Joyce de opleiding afgerond. “Ik deed Blended Learning en ging één zaterdag in de maand naar school en verder volgde ik de studie online vanuit huis.” Voor het examen was ze heel erg zenuwachtig, maar haar docent sleepte haar er doorheen. “De zenuwen zaten me echt in de weg, maar het advies De VerkeersAcademie hielp ontzettend. Ik heb nu nog steeds regelmatig contact met ze.”

Het beroep is alles wat Joyce ervan had gehoopt. “Naast meer vrijheid en een goede balans tussen werk en privé, krijg ik ontzettend veel dankbaarheid terug. Je geeft mensen een stukje vrijheid. Niet alleen jongeren, maar ook ouderen die bang zijn geworden om te rijden. Of buitenlanders die een Nederlands rijbewijs moeten hebben. Daar krijg ik zoveel energie van.” Ook benoemt Joyce de gesprekken in haar lesauto. “Soms ben ik vooral een luisterend oor. Ze rijden natuurlijk, maar vertellen je ook over een moeilijke dag op school. De barrière is laag om te praten, want niemand kan meeluisteren. Natuurlijk kom ik weleens moe thuis na een lange dag, maar als ik denk aan die bijzondere gesprekken, stap ik de volgende dag vol energie weer in de auto.”